Suchergebnisse

Kazimierz Wyka called Leszek Dunin Borkowski the "enfant terrible" of the Galician society. Entire his life (both as an artist and a politician), being an idealistic romantic, he discoursed on constructing the new social reality understood as accomplishment of a romantic image of the world and such a need of directing human actions. Borkowski was in 'the minority' of his own sphere (Parochialism, 1843), venal writers (Cymbalada, 1845), religious institutions (Lech's Prophecies, 1848) and political correctness (The Rakuski Legislative Seym with Special Attention to the Polish Mission, 1849; The First Slavic Seym in Lvov 1865–1866 by an Eyewitness, 1884). He was also in 'the minority' as a pertinacious critic of acknowledged authorities (A Little Bit About Stanisław Tarnowski's Experience and Contemplations, 1892; Because of the Florian Ziemiałkowski's Open Letter to Józef Szujski, 1867).

The assumption that censorship would effectively maintain the Austrian Empire in the state of political apathy was false in its very nature. These restrictions not only did not insure but also humiliate the government, being an inspiration to numerous supporters of the freedom of speech. Beyond the borders of monarchy, the naive and unbearable system was mocked at and any fact of its violation was eagerly greeted. In these conditions young writers from Lviv, with Leszek Dunin Borkowski in the lead, shattered the political fundaments of monarchy to such an extent that in 1848 censorship was abolished for a short time. This time of freedom enabled publishing of many manuscripts but it did not influence the cultural and literary bloom in Galicia. The next years after restoring censorship entirely stopped the activity of the romantic writers who abandoned their work or became editors of the pro-government newspapers. ; Założenie, że cenzurze uda się utrzymać Cesarstwo Austriackie w stanie politycznej apatii już w swojej naturze było fałszywe. Wprowadzone ograniczenia przyczyniły się nie tylko do wzrostu niepewności, ale także upokorzyły rząd, stając się inspiracją dla wielu zwolenników wolności słowa. Poza granicami monarchii, naiwny i nie do zniesienia system wyśmiewano, a każdy fakt jego naruszenia był ochoczo witany. W takich warunkach młodzi pisarze ze Lwowa, z Leszkiem Duninem Borkowskim na czele, starali się rozbijać polityczne fundamenty monarchii do tego stopnia, że w 1848 r. na krótki czas cenzura została zniesiona. W czasie wolności umożliwiono publikowanie wielu rękopisów, ale to nie wpłynęło na rozkwit kultury i literatury w Galicji. Kolejne lata po przywrócenia cenzury całkowicie wstrzymały działalność pisarzy okresu romantyzmu, którzy porzucili pracę lub stali się redaktorami gazet prorządowych.